Nop & Imel gaan de lucht in. Vandaag met de weblog en komende vrijdag met het vliegtuig. Drie weken Patagonië. Via de weblog gaan we bij wijze van experiment onze ervaringen delen met wie het maar wil. We hebben geen idee of we na vrijdag nog on-line kunnen komen, we zien wel. Vandaag nog druk bezig met spullen pakken. Imel had het briljante idee, aangezien ze tegenwoordig nogal kleinzielig doen over handbagage, om alles in het luchtruim op te slaan. Nop houdt het toch maar op het vertrouwde bagageruim.

Groet,

Nop & Imel

Dag twee in Chili. Na een slopende vlucht van Parijs naar Santiago zijn we weer aardig bijgekomen. Gisteren kennisgemaakt met de rest van de groep en tot nog toe valt het niet tegen. Het gezelschap bestaat uit heftruckchauffeurs, artsen, postbodes, belastingadviseurs, geologen, dus altijd wel iets om over te discussieren. De reisbegeleider is een hobbyist met een eigen bedrijf in fietskoerierdiensten en maakt twee van dit soort reizen per jaar. Vanacht prima geslapen na een paar biertjes en een Chileense steak. Ze zeggen dat de Argentijnse nog beter zijn, dus die zullen we dan ook nog veelvuldig gaan bestellen de komende weken. Santiago is een boeiende stad met een aangenaam klimaat. Strakblauwe lucht en een graadje of 30, maar wel verplicht een pakje sigaretten per dag roken. Dat was ook wel te zien toen we 400 meter boven de stad op een uitzichtpunt stonden. Veel oude historische gebouwen hier die veelvuldig van functie zijn veranderd door de wisselende regimes, maar ook heel veel moderne wolkenkrabbers om die 6 miljoen inwoners te huisvesten.

Vanacht pakken we de nachtbus richting Pucon. Als het goed is hebben we beste slaapstoelen. Uitgerust aankomen is wel een vereiste gezien het drukke programma wat volgt. Morgen een mountainbiketocht en een dag later de beklimming van een actieve vulkaan, wat behoorlijk spectaculair moet zijn. Afhankelijk van de activiteit van de vulkaan wordt bepaald hoe ver we kunnen komen.

Voorlopig even geen grote steden, dus we zien wel wanneer de volgende update komt.

Groetjes,

Norbert & Imelda

Na twee dagen Pucon zitten we nu in Castro op het eiland Chiloé. Pucon is een van de meest toeristische stadjes in Chili. In het hoogseizoen zijn er vier keer zoveel mensen als er normaal wonen. Om in te lopen voor de beklimming van de vulkaan hebben we een prachtige tocht door een merengebied gemaakt. Het netto hoogte verschil was "slechts" 600 meter, maar we bleven maar stijgen en dalen en stijgen en dalen. Aan het eind van de eerste klimdag waren we dan ook helemaal kapot. Goed gegeten en goed geslapen, echter wel een verschrikkelijk noodweer meegemaakt die de straten van Pucon in wildwaterstromen veranderde. Tijdens het eten nog spektakel toen een van de ramen openvloog door de harde wind en vervolgens een ober via een boom het dak op moest om het raanm weer te sluiten. De volgende dag was het wel droog maar de bewolking hing zo laag dat de vulkaan er bijna helemaal in verdween. Onze gidsen wilden toch wel een poging wagen om de top te bereiken, dus de stijgijzers, helmen en pickels werden uitgedeeld en na een uur rijden over een hobbelig en modderig weggetje stonden we onder aan de vulkaan. Hier waaide het hard en was het steenkoud. De stoeltjeslift werkte ook niet door de harde wind en dat betekende anderhalf uur extra stijgen met zware bepakking. Op dit moment hadden wij al geconstateerd dat het onder deze omstandigheden onmogelijk was de 1400 meter af te leggen tot de top, maar na enig aarzelen besloot de groep toch een poging te wagen. Na het traject van de stoeltjeslift over de morene te hebben afgelegd begonnen de sneeuwvelden en werden de stijgijzers ondergebonden. Er stond zeker een windkracht zeven of acht, wat het in combinatie met de mist en de kou zeker niet makkelijker maakte. Na 800 meter, 600 meter voor de top bleek dat er door de regen van de vorige avond een ijslaag was gekomen op de hoger gelegen sneeuwvelden, wat het voor ongeoefenden onmogelijk maakte om verder te gaan, wat wij al wisten toen we nog beneden stonden. Er werd besloten terug te keren. Zelfs op die hoogte bleken er nog sukkels te zijn die een toppoging wilden wagen zonder uitrusting. Onze gids had zijn handen vol aan het naar beneden begeleiden van een van deze personen. Wij deden het afdalen slimmer. In de zachte sneeuw namen we een aanloop, lieten ons op onze rug vallen en gleden met een rotgang naar beneden. Op de hardere stukken kon je skien op je bergschoenen. Als stokken gebruikten we onze leki´s. De top niet gehaald maar wel een hele gave tocht gemaakt. ´s Avonds in Pucon allebei een zalmmoot van de bbq gegeten waar we normaal een week van kunnen eten.

Vandaag hebben we in recordtempo het eiland Chiloé ontdekt, een visserseiland met houten huisjes tegen de bergwanden en huisjes op houten palen in het water. Tochten gemaakt door moerasgebieden, bossen en langs het strand. We hebben zeker een half uur foto´s staan maken van een heel gewoon dier wat je nooit op het strand zou verwachten. Dit raad je nooit, maar doe gerust een poging. De foto´s moet je zien om het te geloven.

We stoppen er mee, want morgen wordt weer een lange reisdag. De eerste binnenlandse vlucht naar Punta Arenas, het echte Patagonie.

Groeten,

Imelda & Norbert

Gisteren en vandaag hebben we doorgebracht in Punta Arenas, een stad met 100.000 inwoners en verder geen enkele andere stad in een straal van duizend kilometer. De vlucht er naar toe was al een belevenis op zich. Het was een lange vermoeiende reis, maar het zicht vanaf enkele kilometers hoogte over de Andes met al zijn besneeuwde toppen en vele gletsjers maakte alles goed. Vandaag hebben we weer een prachtige tocht gemaakt in het NP bij Punta Arenas. We waren gestart met 6 personen voor een rondwandeling die 4 uur had moeten duren, maar na een half uur waren we de helft van de groep al kwijt. Volgens de kaart die we mee hadden gekregen liep de route zeker niet over een legerbasis en hadden er geen hekken moeten staan en al helemaal geen radarinstallaties. Zie dat maar eens uit te leggen aan een Chileense soldaat die alleen Spaans spreekt en dat het niet de bedoeling was foto's te maken en dat je ook graag je videobandjes mee naar huis neemt. Gelukkig viel alles mee en was de betreffende militair zeer behulpzaam door aan ons te vertellen dat hij ook niet wist waar zijn basis op de kaart lag. Vanaf dat moment waren we officieel verdwaalt. Alle verwarring mijnerzijds was gelukkig snel over na de briljante ingeving dat we op het zuidelijk halfrond zaten en dat daar andere regels gelden met betrekking tot de zon en de windstreken.  Na snel nog onze laatste tochtgenoot te hebben afgeschud, zodat we wisten dat wij zeker niet als laatsten zouden aankomen op het afgesproken punt, was de weg terug snel gevonden. Ruim op tijd voor de rit terug naar het hotel, want vanaf 4 uur stond een boottocht naar een eiland met een hele grote pinguinkolonie gepland en we hadden al betaald.

Twee uur varen, een uur op het eiland rondkijken en dan weer twee uur terug varen. Veel te lang dachten we van te voren, maar de tijd bleek zeker op het eiland veel te kort om kennis te maken met de andere 100.000 inwoners van het gebeid van Punta Arenas. De eerste pinguins vergezelden ons al na een half uur varen. Best een eind zwemmen, zelfs voor een Pinguin. Het eiland was helemaal gevuld met Happy Feet, heel erg leuk al die beestjes en zeer fotogeniek. Imel dacht nog even dat een pinguin ook moest kunnen wat een giraffe kan, maar dat heb ik haar toch maar afgeraden. Het is gebleven bij wat verliefde blikken over en weer en ook bij het afscheid werd er niet gezoend. We waren aardig voldaan na deze dag en vast van plan even weg te zakken in de zeer oncomfortabele kuipstoeltjes van het vrachtschip waar we mee waren gekomen. We zaten net de locale soap met sneeuw te bekijken toen ineens iedereen naar de ramen liep. Gelukkig waren wij zo handig direct de camera te pakken en naar buiten te gaan. Vanaf de achtersteven van het schip hadden we geweldig zicht op een school van wel 20 zwart-witte dolfijnen die de grootste lol hadden op de hekgolven. Dit maakte de dag weer compleet.

We zijn net terug van de Chileense Pizzahut. Snel douchen en slapen, want morgen om 6 uur gaan we richting Argentinie

Groetjes,

Norbert & Imelda

Als je denkt dat de dag van plaatsen niet klopt met het verhaal, dan komt dat door het tijdsverschil. Door tijdgebrek lezen we de te plaatsen berichten niet meer door en de toetsenborden zijn net iets anders dan we gewend zijn. Dit geldt ook voor de alt-codes. Is er trouwens wel iemand die onze berichten leest...?

Het heeft even geduurd, maar we hebben nu zelfs in Ushuaia, de meest zuidelijke stad ter wereld een internetcafé gevonden. We hebben hier drie dagen doorgebracht en ongeveer alle weertypes die je maar kan verzinnen meegemaakt. Ze hebben hier lokaal een gezegde: "Als het weer je niet bevalt, wacht dan een kwartier". Beetje overdreven dachten we eerst maar we hebben het meegemaakt, van storm en regen naar prachtige helder blauwe lucht met wat schapewolkjes. Voor maandag hadden we gereserveerd voor een zeiltocht langs de diverse eilanden in het Beagle kanaal, maar de lucht zag er zo dreigend uit dat we werden geadviseerd een klein motorbootje te pakken. Het begon allemaal erg gemoedelijk. We hadden goed gegeten. Imel een garnalen omelet en ik zoals gebruikelijk mijn eerste steak van vandaag. Aan boord kregen we maté te drinken, een lokaal brouwsel wat smaakt naar een mix van thee, koffie en zware shag. Ondertussen was de wind aardig opgestoken en ontstonden er grote schuimkoppen op het water. Zware shag drinken is niet erg bevorderlijk voor de stabiliteit van je maaginhoud en dit was het moment dat ik toch maar besloot even buiten te gaan staan in de regen die met bakken tegelijk naar beneden kwam. Van mijn leven ben ik nog nooit zeeziek geweest, zelfs niet bij windkracht 12 op de noordzee, maar dit leek er verdacht veel op. Buiten ging het gelukkig stukken beter en het duurde niet lang of het was aardig vol op de achtersteven. Na een uur varen en één eilandje gezien te heben werd besloten terug te gaan. ´s Avonds hadden we een prachtig helder zicht op de vers besneeuwde bergtoppen en was het windstil. Weer een supersteak gegeten. De volgende dag was het droog en we mochten de tocht nog eens overdoen. Vier uur gevaren met prachtig zicht en ontzettend veel zeeleeuwen gezien. Die middag trok het helemaal open en we besloten om 4 uur nog de bus naar het NP Tierra del Fuego te gaan. Het leek erop of we het park voor ons zelf hadden. We hebben tot 8 uur gelopen langs meren met zicht op alle bergtoppen. Op een gegeven moment zagen we enkele konijntjes vrolijk huppelen. Imel helemaal blij en we pakten onze camera om ze te filmen. Een stukje verder nog een paar konijntjes, toe nog eens 20 toen 40 en toen een complete konijnenplaag. Overal waar je keek konijnen. Imel zegt nu dat plaag niet het juiste woord is konijnenparadijs moet het zijn. Om 9 uur de laatste bus naar Ushuaia gepakt, waarbij we nog een gratis toer kregen door het park. We waren de enige twee in de bus. Weer eens steak gegeten voor de verandering, het blijft lekker. Twaalf uur waren we klaar met eten na een zeer geslaagde dag.

Zometeen vliegen we naar El Calafate, weer een andere uithoek van Patagonië. Vanmorgen hebben we snel een tocht naar de gletsjer Martial gemaakt, Normaal gesproken duurt dit 3 uur, maar wij waren in anderhalf uur op de gletjer, met prachtig zicht over de baai van Ushuaia en nog eens anderhalf uur later zaten we aan de beste chocoladetaart die we ooit hebben gegeten. Zo lekker dat ik besloot er nog maar een te bestellen. We hebben ons pima vermaakt, ondanks het afzien van de eerste dag. Over een uur richting vliegveld om te gaan ontdekken hoe de steaks in El Calafate zijn.

Groeten,

Nop & Imel

PS Bedankt voor alle reacties. En Arthur... Je bent zomaar de winnaar geworden van de prijsvraag. We hebben zulke grappige foto´s van zonnebadende koeien langs de vloedlijn van de oceaan.

Over twee uur vertrekt onze bus terug naar El Calafate, waar we al eerder een nacht hebben doorgebracht. We hebben 3 dagen tochten gemaakt in het NP Los Glaciares. De naam zegt het al: dit is het echte Patagonië met ruige bergtoppen, prachtig blauwe meren en natuurlijk de gletsjers, komend vanaf de hoge ijsvlaktes en de bronnen van ontelbare riviertjes en watervallen. In drie dagen tijd hebben we de complete vierdaagse van Nijmegen gelopen met leuke bijkomstigheid de hoogteverschillen van zo´n 800 meter per dag. We hebben weer alle seizoenen meegemaakt en de pijn in benen en voeten was gratis, maar de beloning in de vorm van de prachtige uitzichten over de dalen en de besneeuwde toppen van Fitzroy en Cerro Torre was het meer dan waard. Bij de tocht van gisteren was het nog even spannend of we door konden door de enorme storm die er raasde. We hebben het toch gewaagd. Het laatste stuk was supersteil en we hadden hagel en sneeuw en totaal geen uitzicht, maar op de top aangekomen klaarde het binnen 10 minuten helemaal op en hadden we het mooiste zicht op de hoge pieken en op drie grote gletsejers, waar regelmatig de lawines met donderend geraas naar beneden stortten. Op de terugweg verdwenen de laatste wolken en hebben we heerlijk kunnen nagenieten aan een van de gletsjermeren. Dit waren weer topdagen. Ter afsluiting zijn we gisteren nog de lokale kroeg ingedoken, een zogenaamde microbrewery, waar ze hun eigen bier brouwen. Dit smaakte prima en ze schonken er ook Bailey´s, dus de rustdag van vandaag kwam niet ongelegen.

De komende dagen brengen we door in Torres del Paine, dus terug naar Chili, maar niet voordat we de gletsjer Perito Moreno hebben gezien. We zullen een boottocht maken over het gletsjermeer en ook de stijgijzers weer onderbinden voor een tocht over de gletsjer.

Allemaal weer de hartelijke groeten,

Imelda & Norbert

Na een week in de de Torres zijn we weer terug in de beschaafde wereld van smog, maar ook internet. Afgelopen maandag hebben we dus de gigantische gletsjer Perito Moreno gezien, gevoeld en gehoord. Na eerst een boottocht langs de gletsjermond te hebben gemaakt, zijn we de gletsjer opgeklommen en hebben ons een weg gebaand langs alle ijstorens en diepe spleten. De Perito Moreno is een behoorlijk snelle gletser die zich met 2 meter per dag voortbeweegt en dat gaat gepaard met veel gekraak en gedonder alsof je midden in een onweersbui zit.

De laatste paar dagen van de vakantie hebben we doorgebracht in NP Torres del Paine, terug in Chili. We hebben overnacht in koepeltenten in een zogenaamd Eco-camp. We waren voorbereid op afzien, eenvoudig eten buiten of onder een afdakje op gammele krukjes. Na onze zooi in de tent te hebben gemikt was het al tijd voor het avondeten. Dit was echter niet bij de tenten, maar op 10 minuten loopafstand, wat we de eerste keer zelfs nog met onze bus hebben gedaan. We kwamen aan op een prachtig terrein, met uitzicht op de torres. Op dit terein stonden een aantal futuristische tenten, waarvan er twee waren ingericht als eetgelegenheid. In de kleinere van de twee zouden wij dineren. Binnen vonden we er een zithoek met prachtige banken, de houtkachel brandde en er waren drie grote tafels gedekt als in een 5 sterren restaurant. De kaarsen brandden, de flessen wijn waren geopend en er was een overvloed aan lekkere hapjes en dit was nog maar vooraf. Na het eten hebben we nog heel even voor de tenten bij het kampvuur gezeten. De volgende ochtend was het ontbijt in de grotere koepel. Ook hier weer een zithoek met houtkachel en een grote lange tafel waar we met zijn allen konden ontbijten. Vers gebakken broodjes, diverse soorten kaas en vleeswaren, gebraden kip, diverse verse salades en sausen. De ziplockzakjes lagen klaar om zelf ons lunchpakket te maken en na onze rugzak volgepropt te hebben met fruit, mueslirepen en chocolade dachten we helemaal klaar te zijn voor de eerste tocht in Torres del Paine.

Deze eerste tocht ging naar de Torres, drie reusachtige granieten torens van 3000 meter hoog. Onderweg weer alle weertypen gehad en onder bij de Torres aangekomen heerlijk zitten lunchen, diep weggedoken onder een overhangende rots, verscholen tegen de hagel, de wind en de kou. Na de luch klaarde het gelukkig op zodat we droog terugkonden over het zeer moeilijk begaandbare en steile moreneterrein. ´s Avonds weer heerlijk gegeten in 4 gangen en met zere benen en voeten toch weer goed geslapen. De volgende dag zijn we met een catamaran overgestoken naar de andere kant van het meer waar we stonden. Na een tocht van een uur over het prachtige meer, waar de wind minstens kracht 9 was, zijn we gaan lopen in een deel van het park waar het altijd waait, zoals op veel plaatsen in Patagonië. Er zijn momenten geweest dat het zo hard waaide dat je maar met moeite vooruit kon komen en je bijna van de paden werd afgeblazen. Dit was vooral in de valeien tussen twee bergketens, die toeliepen als een trechter. Aangezien we een hele sterke groep lopers hadden werd besloten deze tocht te verlengen. Dit was zeker de moeite waard, maar met de tocht van de dag ervoor nog in de benen was dit weer een aardige aanslag op de fysieke gesteldheid. 30 kilometers en zo´n 800 hoogtemeters later waren we ook helemaal versleten en we hadden nog een trekking voor de boeg. Die avond zijn we letterlijk na het eten naar onze tent gestrompeld en de volgende ochtend natuurlijk behoorlijk stram. Gelukkig was de laatste tocht maar een korte van slechts 8 uur lopen, maar wel over Patagonian flat en dat is heel wat anders dan Nederlands vlak. De terugweg na weer een prachtig uitzicht over een gletsjer met drie uitlopers hebben we dan ook lang de tijd genomen om terug te lopen en te genieten van het prachtige landschap en de door de lucht glijdende condors.

De volgende ochtend weer met de catamaran naar de andere kant van het meer. Voor Patagonische begrippen was het bijna windstil, slechts een briesje kracht 5. Vervolgens een lange reis over onverhard terrein richting Punta Arenas en met het vliegtuig weer terug naar Santiago. Om 23:30 uur stonden we voor ons hotel en om 23:50 uur zaten we aan de Steak a la Chilena en de pasta. Uitgeslapen tot 9 uur, ontbeten, spullen gepakt voor de laatste vlucht vanmiddag. Nu nog even de laatste regels tikken, laatste keer lunchen en dan op het vliegtuig terug naar Nederland.

We hebben een geweldige vakantie gehad en de liefhebbers die niet genoeg hebben aan onze web-log zijn natuurlijk van harte welkom de foto´s en film te komen kijken.

Hartelijke groeten en tot gauw.

Imel & Nop

Na een lange reis van dik 24 uur bussen, vliegtuigen, trein en auto zijn we weer veilig thuis. Het zal weer niet meevallen te wennen aan het normale leven. Imel heeft alweer grote plannen voor de volgende vakanties (zie link "best wel groot"  ). Ik zal eens kijken of ik zaterdag zin heb om mee te gaan kijken, als ze blijft aandringen.

We vonden het best grappig om de web-log bij te houden, al viel het soms niet mee om helemaal afgepeigerd een internetverbinding te zoeken. We horen graag jullie feedback.

Dit was de laatste post voor Patagonië 2007.

Groet,

Nop & Imel